El fin de semana pasado was dus het weekend van Onda. En hier heb ik met een vergrootglas gezien hoe gelovig ze hier zijn. Het weekend bestond uit praten over verschillende aspecten van de godsdienst en ja ik verstond er natuurlijk niet veel van... De eerste avond werd er gepraat over gelukkig zijn en aan iedereen werd de vraag gesteld: Hoe kan je gelukkig zijn? Waarop iedereen hetzelfde, wel anders geformuleerd, antwoordde: meer aandacht schenken aan de ouders en meer geloven in god en zo jezelf veranderen door je slechte aspecten, je fouten te vermijden. De volgende dag werd er weer veel gebabbeld door de vrijwilligers, da was eigenlijk vrij saai, gans het weekend eigenlijk,ook omdat ik er niet veel van verstond, maar soit...de vrijwilligsters babbelden elk om beurt over hun leven, elk op hun eigen manier,maar eigenlijk kwam elk verhaal op hetzelfde neer: "ze voelden zich slecht en ze wouden zichzelf veranderen, dus wat deden ze, ze sloten zich aan bij Onda. En als je je bij Onda aansluit kan je jezelf veranderen,door meer respect te krijgen voor je ouders, je fouten te vermijden en meer in god te geloven... enz. enz."
Die avond, zaterdagavond, zaten we in een soort kerk, het was er donker en Ariela, een vriendin van in mijn klas,was aan het babbelen, weer over haar leven en blablabla. Opeens begon ze over haar vriend en zei ze dat ze hem ging gaan halen. Ze kwam dan met een zaklamp schijnend op een foto van jezus in een kader. Hierna begonnen mijn zus, die ook vrijwilligster was tijdens dit weekend, en Ariela te zeggen van kijk, jezus is onze vriend, kijk hoe triestig hij is en waarom? omdat niemand met hem praat. Opeens kwam er een vrijwilligster naar voor gelopen en begon te schreeuwen en te wenen tegen ons over jezus en dat hij onze vriend is en dat hij triestig is en dat we tegen hem moeten babbelen omdat jezus AANWEZIG was. Ma man toch, da was niet normaal en echt griezelig jong. Iedereen ging dan rond de foto zitten en iedereen begon te wenen en zijn beklag te doen, behalve ik dan en mijn anders twee zussen (die het er blijkbaar ook wat over vonden). Bovendien schreeuwden er een paar en vielen er 3 meisjes flauw, waaronder één daarna echt abnormaal hysterisch begon te doen en te springen enzo... Ik was in shock ;-).
Ge denkt dan, wat voor rare mensen zijn dat jong!? Maar nu weet ik, nu ik bekomen ben, dat dat gewoon een onderdeel is van hun leven, niet dat hysterisch gedoe,maar gewoon het heel hard geloven in god, en dat dat allemaal toffe mensen zijn en dat ik er dat dus maar moet bijnemen.
Maar voor de rest leef hier chill verder en gaat het goed met mij, alhoewel ik soms wat heimwee begin te krijgen ;-).
Hasta el proximo
X
-